"II wojnę światową przeżyłem na więziennych korytarzach i opowiem wam o rzeczywistości, która toczyła się z dala od frontowych okopów. Tu nie eksplodowały bomby i artyleryjskie pociski. Tu nie stały naprzeciw siebie dwie wrogie armie, gotowe ruszyć w bój na śmierć i życie. Tu nie było zgliszczy i gruzów. W murach wronieckiego więzienia toczyła się inna wojna. Wojna o przetrwanie za wszelką cenę, za wyrzeczenie się człowieczeństwa, wojna o kromkę chleba, łyk wody i kąt do spania. Tu zacierały się wszelkie granice, znikały ideały, wszędzie czaiła się zdrada, a bohaterowie ginęli okrutną i powolną śmiercią." Krzysztof Spadło w wyśmienitym stylu kontynuuje więzienną epopeję. IV tom powieści "Skazaniec" zabiera czytelnika w okrutne i bestialskie czasy II wojny światowej. To opowieść o rzeczywistości zdominowanej przez instynkt przetrwania, o ludzkim sumieniu i poczuciu godności, jak również o tym, że w każdym człowieku drzemie dzikie zwierzę.

Pisząc swoje wyznania, dochodzę do wniosku, że muszę opowiedzieć wam o mało znanych rewirach więziennego życia, ukrytych w cieniu, zepchniętych na margines, obwarowanych zmową milczenia i regułach owianych tajemnicą. Gdybym miał skupić się na sprawach związanych tylko z grypserką, musiałbym na to poświęcić setki stron, albo i jeszcze więcej. Natomiast moim celem jest ukazanie, jaką ewolucję przeszło to środowisko we wronieckim więzieniu począwszy od chwili swojego rozkwitu w pierwszej połowie lat pięćdziesiątych, aż do dnia mojego wyjścia na wolność. Chyba zdajecie sobie sprawę, że w dalszej części tego pamiętnika, ten temat będzie bezustannie przewijać się w moich słowach. Czasami odejdzie, ukryje się w tle, a innym razem wkroczy na pierwszy plan i obnaży brutalną arenę krwawych wydarzeń."" * * * VI tom powieści ""Skazaniec"" to wstrząsająca opowieść o bezwzględnym świecie więziennej podkultury. Śmiało można stwierdzić, że jest to jedna z nielicznych książek w historii polskiej literatury, która zawiera tak bogate kompendium wiedzy o tajemniczym środowisku grypsujących. Krzysztof Spadło w bardzo sugestywny sposób snuje brutalną i wstrząsającą opowieść, zainspirowaną prawdziwymi wydarzeniami. Literacki język, którym posługuje się twórca tej wyjątkowej więziennej epopei oraz wachlarz wiadomości, którymi autor dzieli się ze swoimi czytelnikami, zasługują na najwyższe uznanie.

"Tutaj szybko umiera w człowieku to, co w nim dobre i najlepsze. Życzliwość? Ona budzi się wtedy, kiedy masz jakiś interes. Współczucie? Zapominasz co to takiego. Bezinteresowność w stosunku do bliźniego? Szybko pozbywasz się złudzeń, że coś takiego istnieje. Nie tu. Nie w więzieniu." Po raz trzeci Krzysztof Spadło prowadzi czytelnika przez ponury i bezwzględny świat, który czai się po drugiej stronie więziennych murów. Autor w doskonały sposób obnaża słabości ludzkiej natury, gdzie liczy się tylko chciwość, pożądanie lub podatność na nałogi. W tle opowieści przewijają się echa historycznych wydarzeń i dzięki temu, granica między fikcją a rzeczywistością... przestaje istnieć.

Piąty tom nosi podtytuł “Zawsze mnie kochaj”, który nawiązuje do miłości głównego bohatera do swojej ukochanej Agnieszki. Do pięknych czasów, zanim jeszcze został skazany na karę dożywocia. Znacznie się on różni od poprzednich. O ile poprzednie cztery tomy skupiały się głównie na życiu Żabikowskiego w murach wronieckiego więzienia i tylko szczątkowe informacje docierały do nas spoza bramy, to już obecny tom odkrywa wszelkie tajemnice z czasów młodości głównego bohatera, kiedy wiódł radosne życie jeszcze na wolności. Od czasów dzieciństwa, wspólnego dorastania z rówieśnikami, przez pierwszą poważną pracę, gdzie nabył fach, który w więzieniu okazał się pożyteczny, aż po jego wielką miłość – Agnieszkę, o której w poprzednich częściach tak często wspominał gorąco za nią tęskniąc. Zdradza nam swoje tajemnice, którymi nie każdy chciałby się podzielić. To powoduje, że czytelnik jeszcze bardziej zbliża się emocjonalnie do Żabikowskiego. Poznajemy też tę mroczniejszą tajemnicę: powód skazania Stanisława na dożywocie, opisany w szczegółowy sposób. Tego domagali się czytelnicy, którzy przez pierwsze cztery tomy nadal nie wiedzieli, jaka zbrodnia kryła się za jego tak surową karą. Skoro autor odsłonił wszystkie karty, to czy jest szansa pojawienia się kolejnej, szóstej części powieści? Zdecydowanie tak! Wręcz MUSI się pojawić, ponieważ wątek kończy się w tak ważnym momencie, że zaraz po zakończeniu czytania piątego tomu, pozostaje niecierpliwie czekać na rozwinięcie kulminacyjnej akcji. Autorze! To nie fair kończyć tak akcję w najważniejszym momencie i kazać czekać na kolejną część. Akcja opowiadana jest jak zwykle, w pierwszej osobie przez skazanego. Tym razem jednak narracja pochodzi z czasów współczesnych (koniec XX wieku). Czasów, kiedy Żabikowski opowiada historię po opuszczeniu murów więzienia we Wronkach. To pozwala się domyślać, że musiało nastąpić ułaskawienie go, unieważniając karę dożywocia. Pojawia się kolejna tajemnica: jak doszło do tego ułaskawienia? Tego zapewne dowiemy się z kolejnego tomu.